Atlanta PBF

Co był ciężki czas dla Scotta. Tatuś postanowił sprawdzić jak będzie się zachowywał kiedy pozbawi go wszystkich wspomnień. Jak jego temperament i wrodzone cechy osobowości wpłyną na jego zachowanie. Tak niebezpiecznego osobnika jak on, pozbawionego pamięci i zdezorientowanego, wrzucił do bunkra razem ze zwykłymi ludźmi, Szamanką i drugim Scottem. Wszystko zaczęło do niego powoli wracać. Zaczęło się od tych zielonych oczu, później już samo poleciało... Wspomnienia wróciły... Wróciło również coś innego. Poczucie straty? Tęsknota za kimś kto był blisko? Z jej zapachem? Za zrozumieniem i iskrą w oczach?

Kiedy wszystkim wydawało się, ze już udało się im uciec znaleźli się w tym samym miejscu. W wielu wersjach. Tatuś ma naprawdę chore poczucie humoru. Lubi sprawdzać jak działają ludzie. Jak zachowają się kiedy zmieni się w nich jeden imperatyw, kiedy ich wspomnienia lub możliwości będą inne. Ale przecież warto też sprawdzić jak w takich samych warunkach zachowa się maszyna, prawda? Czy można zrobić z niej zabójcę doskonałego? Czy może być na tyle ludzki żeby żyć między normalnymi przedstawicielami homo sapiens sapiens i mordować ich kiedy Moloch będzie tego chciał... Jednak właśnie Moloch nie przewidział jednej rzeczy a właściwie więcej niż jednej. Jak nie przewidział, że Szamanka może zyskać samoświadomość i stanie się Sztuczna Inteligencją (AI) tak też nie przewidział, że Scott może poczuć jakieś uczucia wyższe. Że może się do kogoś przywiązać, pokochać, zacząć się troszczyć. Kiedy zobaczył poranioną, wręcz zmaltretowaną Motoką, którą nagle wrzucono do bunkra. Nie była w stanie się podnieść. Była słaba... Zanim Scott się zorientował już tulił ją do siebie. Niestety została zabita. Scott skręcił sobie kark. Tak mu się przynajmniej wydawało...

Ostatnio edytowany przez Linka (2011-10-20 20:05:53)