Atlanta PBF

Motoko przez cały czas obserwowała go kątem oka. Kiedy zauważyła jego łzy nie mogła już dalej udawać, że nic nie widzi. Gwałtownie zatrzymała samochód i popatrzyła na niego. Bez słowa przesunęła się w jego stronę i usiadła na nim. Zaczęła całować. "Ja też Cię kocham Scott" - powiedziała patrząc mu w oczy...

Scott usłyszał jak zaczęła sięśmiać. Ale takiego śmiechu jeszcze u niej nie słyszał. Był ciepły. Radosny. Oddawał wszystko to co on czuł. Jeśli Scott myślał, że już bardziej nie może się do niej przytulić to się mylił. Przywarła do niego jeszcze bardziej. Przycisnęła do siedzenia i powtórzyła to czego on nie mógł w tej chwili wypowiedzieć. "Kocham. Cię. Scott." Zwolniła uścisk i przeciągnęła go na tylne siedzenie. Tylko ten jeden raz ich seks był tak namiętny i pozbawiony brutalności. Motoko całowała wycieńczone ciało mężczyzny, dawała mu czystą rozkosz. Przez cały czas patrzyła mu głęboko w oczy. Chciała by czuł jej obecność w każdym możliwym aspekcie. Nie zależało jej na wielkich doznaniach, a zwyczajnym ludzkim byciu z osobą, którą się kocha. Udało jej się coś, czego nie była pewna. Udało jej się doprowadzić do końca plan, który był bardzo ryzykowny. Udało jej się odzyskać mężczyznę, który jako jedyny może ją zranić. Starała się to wszystko przekazać mu spojrzeniem, ustami, całą sobą. Kiedy oboje skończyli usadowiła się blisko niego i pozwoliła przytulić. Uświadomila sobie, że żeby do niego dotrzeć nie spała, nie jadła, ani nie odpoczywała przez przy ostatnie oby. Wyszeptała tylko ciche "Przepraszam." i zasnęła w jego objęciach. Scott mógł zauważyć jedną nową rzecz na jej ciele. u dołu pleców, w miejscu gdzie spotykają się one z pośladkami miała mały tatuaż. Było to "X5" i okalający napis dziwny kwiat. Jej zapach stał się intensywny, a Scott zdał sobie sprawę jak bardzo tęsknił za tą kobietą... Tylko... czym ona tak na prawdę była?

Znajome gesty sprawiały, że czuł się lepiej. Jej palce wplecione w jego długie włosy. Jej niespotykany zapach. Gładkość jej skóry. Sprawiała wrażenie całkowicie odprężonej. Jakby miejsce, w którym się znalazła było dokładnie tym, w którym powinna się znajdować. Palce drugiej dłoni zacisnęła na jego udzie jakby bała się go puścić... Wyglądała jak bezbronny kociak, którym trzeba się zaopiekować. Wyglądała trochę inaczej. Jak już wcześniej zauważył miała dłuższe włosy. Opadały jej na twarz lekko zasłaniając oczy, łaskocząc ja po nosie i jego po klatce piersiowej. Obudziła się po o 5 godzinach. Pocałowała go delikatnie w miejsce gdzie akurat jej usta miały najbliżej. "Witaj kochanie" - powiedziała.

Przeciągnęła się na jego kolanach i wyprostowała nogi tak, że leżały na drugim siedzeniu. Pocałowała go jeszcze raz przelotnie i chciała się przesiąść obok, ale Scott jej nie pozwolił. Znowu się zaśmiała. "Nigdzie nie ucieknę Scott. Chcę się tylko trochę ubrać, zmarzłam." Dopiero teraz Scott zauważył, że jej ciało pokrywała delikatna gęsia skórka. Niechętnie pozwolił jej przejść na tylne siedzenie i założyć na siebie ubranie. Kiedy wróciła spojrzała na niego znowu i zaczęła poważnie "Tak Scott. mam upatrzone dla nas miejsce. Ale to baaardzo daleko. Na razie jedziemy przed siebie. Nie wiem czy on będzie chciał nas załapać, ale na wszelki wypadek zostawiłam pozostałych za nami. Poradzą sobie albo wrócą do zamrażalki. Im dłużej pozostajemy na prowadzeni tym później Twój tatuś nie będzie próbował nas złapać. Skupi się na nich. O ile będzie tego chciał..."

"Hmmm... Rozumiem co masz na myśli... Ale mój twórca... cóż..." - zasępiła się na chwilkę - "W sumie może Ci sienie spodobać kierunek w którym zmierzamy, ale jeśli po Ciebie przyjdą będziemy mieli gdzie się ukryć..." Poprawiła się na siedzeniu i uśmiechnęła się znowu. Zaczęła bawić swoimi włosami. "To jak chcesz mieć na imię?" - zapytała.

"Imię to ważna rzecz, kochanie. Sam nalegałeś żeby nazwać mnie. Ty też powinieneś mieć imię, które Cię określa. Ja mam dwa imiona. Jestem Motoko. Ale jestem też X5. Tak nazwał mnie... Inżynier. Ty odrzucasz swoje, więc przyjmij inne. Dla mnie zawsze pozostaniesz osobą, która nie pokochała." - uśmiechnęła się do niego i zniknęła na tylnym siedzeniu. Zaczęła tam rozkładać jakieś plany i mapy. Przeglądać jakieś zapiski. Mężczyzna obserwował Mokoto w lusterku wsteczny. Zatopiła się we własnych myślach i problemie, który właśnie rozważała. Bezwiednie zaczęła bawić się swoimi włosami nawijając je na palce, albo odgarniała, kiedy wpadały jej do oczu. Robiła wtedy uroczą minę, która sprawiała, że Scott szczerze się uśmiechał. Wyglądała jak kot, któremu dano do zabawy kłębek wełny. Ze skupieniem zaznaczała coś na poszczególnych kartkach, kiwała do siebie głową i coś cicho mruczała. Po dobrych trzech godzinach doszła chyba do wniosku, że wie wszystko, zwinęła wszystkie mapy i papiery w rulony, poukładała na swoi miejscu i spojrzała na Scotta. "Jakieś 15 kilometrów na zachód stąd mamy nasze pierwsze schronienie. Będziemy mogli zatrzymać się tam kilka dni. Odpocząć. Musisz nabrać sił. Zrozumieć co się z Tobą działo. Ile czasu leżałeś w tej przeklętej lodówce..." Znowu przeszła na przednie siedzenia i spojrzała na niego "Tęskniłam za Tobą..." Ton jej głosu był smutny. Lekko się zarumieniła, jakby nagle uświadomiła sobie, że to co powiedziała jest głupie i uciekła spojrzeniem za okno. Zaczęła bacznie przyglądać się otoczeniu jakby szukała ukrytego tam niebezpieczeństwa. Wybrała jednak dobrą drogę i nic im na razie nie groziło...

"Kim jest Inżynier? Cóż, to młodszy brat Twojego 'ojca'. Również jestem czymś na kształt eksperymentu. Ale to teraz nie jest istotne. Za tymi skałami skręć. Za chwilę powinniśmy dojechać do małej wioski o której wiedzą tylko nieliczni. Mieszkają tam dość podejrzliwi, ale bardzo dobrzy ludzie. Spędziłam z nimi trochę czasu zanim Cię poznałam. Będziemy tam mogli w spokoju odpocząć, będziesz mógł zadać mi wszystkie dręczące Cię pytania. Chociaż nie wiem czy odpowiedzi Ci się spodobają... Chcesz bym Cię nazwała? Dobrze. Jesteś... Moim obrońcą... Co powiesz na imię Mamoru?"

Okolica wydawała się wymarła. Wszędzie tylko skały i piasek. Ale rzeczywiście, w miejscu gdzie nigdy nie zdecydowałby się skręcić normalny wędrowiec wyrosła nagle mała wioska Na pierwszy rzut oka było widać, że nie powstała tu przez przypadek i że jest dobrze broniona. Skały były naturalną ochroną, do tego zasieki i palisadki w odpowiednich miejscach. Do jednej ze ścian przyklejony był dziwny budynek, który sprawiał wrażenie ula. Miasteczko mogło liczyć jakieś tysiąc mieszkańców. Nawet z tej odległości widać było, że jest dobrze zorganizowane. Można tam było żyć spokojnie. Jeśli się człowiek zanadto nie wychylał..