Atlanta PBF

- To nie jest najlepszy pomysł... - powiedziała bardzo powoli i poważnie - To jest coś co muszę zrobić sama Mamoru. A Ty zaczniesz wracać do siebie w przeciągu kilku dni. Jesteś sprawny, fizycznie nic Ci nie jest, może masz troszeczkę zastałe mięśnie, ale wystarczy, że trochę popracujesz i będzie dobrze. To Twoja psychika musi wrócić do równowagi. Wszystko co się działo miało na Ciebie ogromny wpływ. W zapisach wyczytałam nawet, że chciałeś się zabić to prawda? W tym przypadku jednak nie można mówić o powrocie do zdrowia. Musisz się nauczyć żyć inaczej. Myśleć inaczej. Pragnąć innych rzeczy. I przede wszystkim kochanie musisz poznać siebie." - uśmiechnęła się do niego. Przekręciła się lekko i przesunęła po nim tak, żeby znaleźć się między jego nogami. Znowu się przytuliła i wymruczała sennie "Od czego chcesz zacząć?".

Motoko zasypiając w ramionach Mamoru wymruczała tylko "Ale miałeś mi powiedzieć od czego chcesz zacząć poznawanie siebie..." Ostatni czas był dla niej bardzo trudny i wyczerpujący, jeszcze praca w nocy i ich maraton sprawiły, że Motoko zasnęła momentalnie. Dopiero teraz Mmoru zdał sobie sprawę, ze nie zapytał jej kiedy ostatnio spała. Ponieważ również jemu odpoczynek był bardzo potrzebny a sytuacja nie skłaniała do ruszenia się gdziekolwiek postanowił, ze również jeszcze pośpi. Skończyło się na tym, że przez dobrą godzinę wpatrywał się w śpiącą dziewczynę. Nic się nie zmieniło, no poza długością jej włosów. To ciało było identyczne jak poprzednie. Oddychała równo i miała zaróżowione policzki. Okrył ich kocem i sam też zasnął. Obudził się i tym razem ona też tam była. Obudziła się chwilkę po nim. Widać było, że ucieszyła się z tego, że obudziła się w jego ramionach. Miała cudownie zaspany wzrok, który sprawiał że nie można jej było nie przytulić. "To co? kąpiel, jedzenie i oprowadzę Cię po miasteczku, co Ty na to?"

Zjedli szybkie śniadanie, które ktoś dla nich przygotował i zostawił w pomieszczeniu na dole. Po tym wyszli do miasta. Mamoru zdał sobie sprawę, że jest już popołudnie. Dziewczynę pozdrawiało wiele osób na ulicach. Nazywali ją Uzdrowicielką. Kiedy tak chodzili mężczyzna zdał sobie sprawę z tego jak bardzo surrealistyczne się wydaje. Przypominało raczej miasto sprzed wojny niż jakiekolwiek obecne. Mieli tu szkołę dla dzieci, mieli budynki, w których mieszkały całe rodziny. Wszyscy pracowali dla wspólnego dobra. Mieli własną hierarchię, własne cele i sposób na ich realizację.
Okazało się, że miasto jest na planie koła, miało swoje własne fortyfikacje. Częściowo naturalne, częściowo sztuczne. Samo miejsce było idealne na tego rodzaju enklawę, nikt nie spodziewał się miasta w tak odosobnionym miejscu. Centrum miasta było placem, na którym co jakiś czas spotykali się mieszkańcy aby porozmawiać, obradować, świętować jakieś uroczystości, narodziny dziecka czy zwycięstwa lub opłakiwać jakieś smutne zdarzenia. Dalej była właśnie szkoła, w której uczyły się wszystkie tamtejsze dzieci. Te najbardziej zdolne i charyzmatyczne przejmowały później rolę nauczycieli i przekazywały wiedzę dalej. Jak się okazało większość mieszkańców tego miasta umiała czytać i pisać, znało się też choć troszkę na taktyce. Obok szkoły był plac na którym grupami wiekowymi ćwiczono ciało. W tych czasach każdy powinien umieć się bronić, życie nie jest łatwe. Z jednej strony miasta rozciągały się budynki mieszkalne, druga była jakby pustawa "Miejsce dla kolejnych mieszkańców. Co prawda przyrost naturalny jest tu niewielki, ale zawsze lepiej żeby miejsca było za dużo, niż miałoby zabraknąć, prawda? - tłumaczyła Motoko. Okazało się, że mieszkańcy mieli własne ujęcie wody - udało im się wykopać ogromną studnię. Po chwili Przestało być to dziwne dla Mamoru. W takim miejscu jak to nie mogli być uzależnieni od dostaw wody, szybko staliby się pionkiem w czyjejś grze, a przecież oni chcieli po prostu żyć w spokoju. Dziwny budynek przyklejony do ściany okazał się miejscem spotkań starszyzny miasta, miejscem gdzie debatowali nad rozwojem miasta, miejscem gdzie rozsądzane były spory, miejscem gdzie każdy mógł przyjść i poprosić o poradę i pomoc. Przez cały czas Motoko nie puszczała Mamoru za rękę. Przechodnie patrzyli na nich z uśmiechem, chociaż mężczyzna nie widział ani nie słyszał prawie nic poza nią i jej głosem.
W pewnym momencie żeby troszkę go rozruszać pociągnęła go bardzo szybko gdzieś przed siebie. Widok, który zobaczył za załomem zwalonego głazu troszkę nim wstrząsną. Rosło tam nadal wielkie zielone drzewo. Nie miał pojęcia jak to możliwe. Do jednego z niższych konarów, grubego i solidnego, na grubej linie przywiązana była stara opona. Motoko sunęła w niż nogi, oparła ręce i głowę o jej górną część i zaczęła się powoli huśtać. "Masz do mnie jakieś pytania? - zagadnęła wesoło.

Motoko: Ja? Nic takiego. Spędziłam tu kilka miesięcy kiedy panowała tu Ospa...

Mamoru: - i dzięki Tobie ta osada w ogóle przetrwała te trudne chwilę. Ospa wybiła by ich do nogi prawda?

Motoko: - Mieliby z tym duże problemy. Przeżyłaby tylko garstka najsilniejszych. Trafiłam tu całkiem przypadkiem, spotkałam wycieńczonego człowieka w okolicy, który poprosił mnie o pomoc. Chciał umrzeć przy żonie... Ale ja nie pozwoliłam mu umrzeć...

Mamoru: - Nie wierze w przypadki kochanie. Byłaś tam właśnie po to by im pomóc. Tak samo dlatego nie było tam mnie, bo bym ich tylko dobił. ech - zamyślił się nieco
- Pomoc ludziom. To jest to czego będę chciał się od Ciebie nauczyć Kotku? I nie chodzi mi o zdolności w chemii i medycynie. Tylko o postawę.

Motoko: <uśmiechnęła się> - Nie wiem o czym mówisz. Ktoś kiedyś pomógł mnie, a ja oddaję to innym...

Mamoru: - hmm.. czyli to takie proste. Zobaczymy. Ja znam tylko postawę gniewu i złości. Postawę, która zawsze kończy się tak samo. Pożogą i zniszczeniem. Nikt mi nigdy nie pomógł. Nikt prócz ciebie. I to mnie zmieniło. Zobaczymy jak bardzo będę w stanie to oddać. Jak bardzo będę w stanie zapanować nad moimi demonami

Motoko: - Mnie nigdy nie skrzywdziłeś. Nigdy nie wpadłeś przy mnie w szał. Uleganie mu jest proste, trudniejsza jest walka z nim. Ale... odpowiedz sobie na pytanie. Dlaczego nigdy nie poniosły Cię nerwy przy mnie?

Mamoru: Mężczyznę wmurowało, przestał bujać tylko zastygł jak trafiony paraliżem
- bo.. bo.. nie pozwolę by Ci się coś stało.. bo.. bo gdybym wpadł.. to bym Cię skrzywdził.. a do tego nie mogę dopuścić.. NIE CHCĘ

Motoko: Zaśmiała się - Doskonale wiesz, że umiałabym się obronić. Czy tylko to Cię powstrzymuje? Tylko ten sprzeciw, który mów, że nie możesz mnie skrzywdzić? A gdybym ja skrzywdziła Ciebie? Co wtedy?

Mamoru: Mamoru bardzo spochmurniał
- Wtedy dalsza egzystencja przestała by mieć cel. Nie chcę wracać, do togo co było. Nie chcę znów mieć krwi na rękach. Ale gdybyś ty mnie skrzywdziła... nie miałbym nic innego.. albo bym zabił siebie, tak jak starałem się to zrobić w bunkrze.. albo wpadłbym w szał, i zabijał jak dawniej. Znów pozbawiony celu jeździł po zasranych stanach przed siebie. Palił i niszczył. Zapewne nie długo by minęło, a ojciec by się o mnie upomniał.. ech.. nie nie zniósł bym tego.. odbierając mi w ten sposób cel istnienia.. odebrała byś mi życie ostatecznie.

Motoko: Kochanie... -jej ton brzmiał bardzo poważnie - Jeszcze na razie mogę być Twoja kotwicą. Kimś, kto trzyma Cię przy zdrowych zmysłach. Ale tak nie może być na dłuższą metę. Musisz nauczyć kontrolować siebie i czerpać siłę z własnego wnętrza. Wiesz dlaczego nie mogę być jedyną rzeczą, która trzyma Ciebie takiego jak teraz?

Mamoru: Zaczął głośniej oddychać. Z poważną miną spojrzał jej w oczy
- Dlaczego?

Motoko: - Bo w momencie kiedy coś się stanie, ktoś zrobi mi krzywdę, z jakiegoś powodu mnie zabraknie Tobie nie pozostanie nic. Sytuacja będzie wyglądała tak samo. Nie możesz składać na moje barki odpowiedzialności za to kim jesteś. Musisz nauczyć się, że Ty to TY. Ty decydujesz o tym co robisz i Ty przyjmujesz konsekwencje tego co zrobiłeś. Tak jak ja zbieram żniwo teraz. Pozwoliłam się pokochać po raz pierwszy... I pokochałam po raz pierwszy... - znowu lekko się zaczerwieniła a jej zapach stał się słodszy.

Mamoru: - Nie po to wychodziłem z tej pieprzonej zamrażarki, by Cie tracić.. znów.. nie dopuszczę do tego - w jego oczach pojawiła się determinacja, zaczął bardzo Ciężko oddychać - nie pozwolę.. nie pozwolę..

Motoko: - Ciiii... - złapała go za rękę i przyciągnęła do siebie. - Już dobrze. Stara się tylko uświadomić Ci, że są sprawy nad którymi nie będziesz mógł zapanować. Może pojawić się Scott, który będzie chciał mnie zabić. I zrobi to jeśli będzie miał sprzyjające okoliczności.
Po chwili milczenia dodała - Czy wiesz dlaczego Inżynier nie chciał mnie puścić po Ciebie?

Mamoru: Ścisnął ją nieco za mocno gdy mówiła o Scottie
- Nie będzie miał sprzyjających okoliczności - położył głowę na jej ramieniu
- Dlaczego?

Motoko: - Bo wiedział coś czego Ty do tej pory nie zrozumiałeś kochanie.

Mamoru: Co?

Motoko: - Że nie będę się w stanie bronić jeśli mnie zaatakujesz. Jeśli wpadniesz w szał, nie będę potrafiła się bronić, bo musiałabym Cię skrzywdzić...

Mamoru: przytulił ją czule do siebie
- Dlatego nie pozwolę sobie nigdy więcej wpaść w szał.. nawet jak coś Ci będzie zagrażać.. nawet jak pojawi się Scott.. będę Cie bronił.. ale nie wpadnę w szał.. obiecuje Ci to Kochanie - pocałował ją w usta

Motoko: - Nie potrzebuję Twoich obietnic. Wystarczysz mi Ty sam. Chcesz wiedzieć coś jeszcze?

Mamoru: - Mam przeczucie. I to przeczucie karze mi twierdzić, że to nie słowa będą kluczem do tego, bym tak jak chciałaś odnalazł coś wewnątrz siebie. Coś co nie jest Tobą. - przytulił ja ponownie - Nie wiem, czy chcę coś więcej wiedzieć. Wiem, że chcę być tu teraz i z Tobą, a także gdzie indziej gdzie się udamy.

Motoko:- Jesteś jak dziecko we mgle, które podąża za moim głosem. Jak ćma, która leci do światła...

Mamoru: <milczenie>

Motoko: - Uśmiechnij się. Lubie kiedy to robisz.

Mamoru: Uśmiechnął się do niej i naprawdę go to rozbawiło..
pocałował ją po raz kolejny
- jeszcze jakieś życzenia świetle w mym mroku?

Motoko: - Tak... Nie przestawaj mnie kochać....
przeciągnęła się leniwie i spojrzała mu w oczy - Co chcesz teraz robić? I jak długo chcesz tu zostać?

Mamoru: Jego ręce nie puszczały. Cały czas trzymał ją blisko siebie. Zanim cokolwiek odpowiedział pocałował ją kilkukrotnie.
- nigdy nie przestanę.. a co chcę robić? Chętnie sprawię Ci przyjemność Kochanie - uśmiechnął się wyzywająco

Motoko: - Chcesz sprawić mi przyjemność? Dobrze. takim razie przygotuj mi kolację. Ja na razie będę musiała Cię zostawić, ale Katia Ci pomoże. Ja zajmę się ludźmi z miasteczka. No i muszę zobaczyć co z maluchem i jego mamą.

Mamoru: - dobrze, niech tak będzie, a kto to jest Katia?

Motoko: Dziewczyna, która wybiegła nam na spotkanie. Blondynka...
Dzisiaj

Motoko: Motoko wysunęła się z opony i zaczęła iść w stronę miasta. Poprowadziła Mamoru do jednego z domów bliżej placu głównego. Przed nim siedziała Katia i siwy mężczyzna, który już wcześniej go obserwował.
Motoko przywołała dziewczynkę ruchem ręki i wytłumaczyła wszystko bardzo szybko.

Motoko: - No, to Katia Cię pomoże, a ja biegnę. Pocałowała go w policzek i faktycznie pobiegła

Mamoru: - ee.. cześć.. jestem S.. Mamoru

Katia: <dziewczyna nieśmiało patrzyła na Mamoru, ale nic nie mówiła> kiwnęła głową i zrobiła coś na kształt dygnięcia
- Katia, miło mi pana poznać.

Mamoru: uśmiechnął się starając się by wyglądało to naturalnie
- dobrze to zaprowadzisz mnie gdzieś, gdzie będę mógł przygotować kolację tak?

Katia: - Będziesz robił jedzenie dla niej?

Mamoru: -yy tak.

Katia: - ona zawsze tak mało je, a tak dużo stara się zrobić... Ktoś powinien ją przywołać do porządku - powiedziała mała, po czym zasłoniła dłonią usta jakby zdając sobie sprawę, że powiedziała za dużo...

Mamoru: Mamoru zaśmiał się. Słowa dziewczynki go rozbawiło
- No to jak mi pomożesz to popracujemy nad tym, by dziś wieczorem po kolekcji nie mogła się ruszyć z przejedzenia. Co ty na to?

Katia: Dziewczynka pokiwała głową - A co chcesz przyrządzić?

Mamoru: o kur..- zaklął w myślach
- w sumie.. to nie wiem co tu macie dostępne - starał się wyjść z twarzą z zakłopotania

Katia:- hmmm... W sumie nie narzekamy na brak jedzenia. Chodź. - złapała Mamoru za rękę i zaczęła lekko ciągnąć w stronę jednego z budynków. Tam jest spiżarnia. Czasem można z niej coś wyciągnąć. W sumie ona nieźle poluje, ale chyba dzisiaj będzie miała ręce pełne roboty.

Mamoru: dziecko które złapało go za rękę sprawiło, ze przeszły go ciarki po plecach. Zwrócił uwagę na to jaka jest niewielka i krucha. Mógłby skręcić jej kark nawet się specjalnie nie wysilając. Jednak teraz to ona beztrosko ciągnęła go za rękę do spiżarni, a on nie zamierzał się przeciwstawiać.
Uśmiechnął się tylko w momencie gdy na niego spojrzał i bez słowa podążał za nią

Katia: Miejsce było dziwne, ale na prawdę można było z niego zabrać wszystko, o czym Mamoru mógłby pomyśleć. połacie mięsa przetworzonego w różne sposoby, solone, ędzone, suszone.... To samo tyczyło się owoców, jakieś puszki...

Mamoru: 'Gotowanie o kuźwa.. w co ja się wpakowałem.. jedyne co do tej pory przyrządzałem, to wojskowe Merenre.. dobra.. może mała będzie miała jakiś pomysł'
- Katie? znasz jakaś potrawę, którą najchętniej byś przyrządziła dla kogoś, kogo bardzo lubisz?

Katia: Dziewczyna zrobiła się cała czerwona, złapała powietrze jakby za chwilę miało jej go zabraknąć i wypuściła głośno... - ugotuj to co lubi najbardziej - odpowiedziała piskliwym tonem.

Mamoru: 'tia.. Mamoru w sosie własnym.. ale tym to się nie naje.. ech'
- tylko ja nie jestem pewien co ona lubi jeść? - powiedział tonem dziecka przyłapanego na ściąganiu.

Katia: - Hmmmmmm... A jak długo ja znasz? Co jadała przy Tobie?
<mówiąc to zaczęła zbierać różne rzezy z półek naokoło>

Mamoru: - znam ją od ponad sześciu miesięcy, przy czym ostatnio nasze drogi troszkę się rozeszły. A do tej pory jak jedliśmy to zwykle do dyspozycji były tylko wojskowe racje. Więc raczej nic specjalnego
'dlaczego ja jej to wszystko mówię do diaska?'

Katia: - Masz- powiedziała mała wciskając mu w ręce trochę różnych rzeczy - coś z tego wykombinujemy. na powinna teraz zdrowo się odżywiać.

Mamoru: 'zdrowo odżywiać.. w tych czasach.. jasne.. ech' wziął to co mu podała mała
- to tyle, czy jeszcze coś bierzemy?

Katia: popatrzyła na naręcze jedzenia które trzymał - A ty chcesz nakarmić kobietę czy oddział z Posterunku?

Mamoru: ''przy tej kobiecie oddział posterunku to mały pikuś'
- no dobra, niech będzie, to gdzie idziemy teraz?

Katia: - A gdzie nocujecie?

Mamoru: - Tam - wskazał chatkę gdzie nocowali

Katia:- No to tam.

Mamoru: trup tup tu trup tup tam.. a wróć to już nie ten tryb więc tuptamy grzecznie do chatki

Drzwi owszem zapiszczały, ale podłoga pod jej ciężarem już nie. Mamoru po raz kolejny zdał sobie sprawę z tego, że kobieta bardzo przypomina kota. Zamknęła drzwi i oparła się o nie zmęczona. Miała na sobie obcisłe spodnie, oczywiście podarte w kilku miejscach i białą bokserkę. Włosy związała wysoko w kucyk. Okazało się, że lekko jej falują. Uśmiechała się do niego. Widać było, że jest zmęczona. Widać też było coś jeszcze. Że jest chudsza iż ją zapamiętał. Nigdy nie powiedziała mu dokładnie co musiała przeżyć żeby go uratować, jaki ból znieść, ale widać było, że odcisnął na niej ślad. Jej mięśnie były dobrze widoczne pod cienką skórą, mógł już wcześniej obserwować jak grały. Ale dlaczego dopiero teraz zdał sobie sprawę, że coś mogło być nie tak? Odepchnęła się od drzwi i zamruczała - "Mrrrrrr.... Ładnie pachnie... Co na kolację?" - uśmiechnęła się zupełnie niewinnie i poszła do kuchni... "Nie mam siły jeść tutaj, zjemy w sypialnie?"Widać było, że z jakiegoś powodu bardzo potrzebowała snu. Mamoru pomyślał, że może te pół roku było dla niej bardzo wyniszczające... On tylko leżał w pojemniku, pozwalał, żeby jego mięśnie się zastały, a ona? Robiła wszystko, żeby go stamtąd wyciągnąć. Kotka Zwinnie złapała kilka talerzy jednocześnie zostawiając właściwie tylko danie główne na stole i ruszyła w stronę sypialni. Mamoru zaśmiał się i ruszył za nią z resztą jedzenia i winem. Kiedy jedli opowiadała mu o swoim dniu i życiu mieszkańców tego miasta. Miała dzisiaj sporo pracy, bo każdy chciał przyjść, pokazać lekarzowi swoje dzieci i samemu się zbadać. Zapytać co robić w takiej czy innej sytuacji. Nie miała nawet czasu zjeść przez ten czas. Opowiadała o swojej pracy z wypiekami na twarzy. O dzieciach, które pierwszy raz widzą lekarza i boją się podejść. Niemowlak i jego mama czują się już dzisiaj dobrze. Mała Jane będzie szybko rosła. W miasteczku jest jedna osoba, która bardzo potrzebuje lekarza. Jest to młody chłopak, który został ranny kiedy walczyli z mutantami na pustyni. Motoko bała się, że będzie musiała amputować mu całą rękę, ale chciała jeszcze poczekać. Zasnęła w połowie zdania oparta o jego ramię. Mamoru ułożył ją delikatnie na posłaniu. i pościągał puste naczynia z łóżka. Dziewczyna przez sen wypowiedziała jego imię i zwinęła się w kłębek. Obudziła się dopiero wczesny rankiem.
"Jak się spało?" - przywitała go rano? - "Co chcesz dzisiaj robić?"

Chciałam Ci zaproponować żebyś poszedł dziś ze mną, ale jeśli chcesz sam zwiedzić miasto nie widzę przeciwwskazań. Czeka mnie dzisiaj ciężki dzień. W mieście jest kilka osób, które chorują od jakiegoś czasu, chciałabym im pomóc.  No i powinniśmy juto, najpóźniej pojutrze ruszać dalej. Czeka nas kilka dni podróży. Później zostaniemy kilka dni w innym miejscu i ruszamy dalej. I tak przez całe Stany. Będziesz miał możliwość zobaczyć trochę inaczej jak wygląda świat. Nie będziemy zatrzymywać się w większych miastach, nie chcę żeby mogli nas łatwo namierzyć. Im więcej osób będzie nas widzieć tym gorzej dla nas... Tu nas nie znajdą, ale nie możemy tu dłużej zostać. Są ludzie, którzy nikomu nie powiedzą, że nas widzieli, ale nie chcę ich narażać...

I tu pojawiło się rozczarowanie... Motoko nie było jeszcze w domku.. Poczuł smutek, ale w tym samym momencie jej ramiona oplotły go w pasie, a jego uszu dobiegł znajomy pomruk. Nie usłyszał jak podchodziła. Nie wydała żadnego dźwięku do momentu kiedy go ie dotknęła. Wiedział, ze to ona, jej zapachu nie można było pomylić z czymkolwiek innym. Mamoru złapał ja delikatnie za rękę i przeciągnął prze siebie. Ubrudził ją smarem, ale wcale jej to nie przeszkadzało. Pocałowała go delikatnie i uśmiechnęła się. "Katia przygotowała nam coś do jedzenia. Przyszłam trochę odpocząć, bo pracowałam cały dzień, ale niestety dzisiejszą noc też będę musiała być dostępna. Kilkoro mieszkańców dało się poharatać w czasie powrotu z innego miasta i są w ciężkim stanie. Tutejszy lekarz może potrzebować mojej pomocy, a jeśli tak będzie ktoś po mnie przybędzie. Wyruszamy jutro wieczorem. Jeśli nikt nie będzie mógł zobaczyć w jakim kierunku odjechaliśmy to nie będą mieli żadnej wartościowej informacji do sprzedania dalej..." - Mamoru pomyślał, że Motoka wpada w lekką paranoję, ale po sekundzie przypomniał sobie miejsce, w którym obudził się z półrocznej drzemki i zmienił zdanie. Należało zastosować wszystkie możliwe środki bezpieczeństwa. W sumie w tej sytuacji zaczęło go dziwić dlaczego zdecydowała się zatrzymać się w tym miasteczku... Głos Motoko wyrwał go z zamyślenia A jak Tobie minął dzień?

Motoko  zasnęła dość szybko w takiej pozycji. Jej ciało zrobiło się gorące , oddech zwolnił, a zapach osłabł. Mamoru znowu ją obserwował. W pewnym momencie jej ciało strasznie się spięło, tak jak to pamiętał, ale po 15 sekundach się rozluźniła... Niby mało znaczące wydarzenie, ale wzbudziło w Mamoru dziwny niepokój. Zaczął delikatnie gładzić śpiącą Kotkę po włosach. "Kocham Cię" - powiedziała przez sen i wtuliła się w niego bardziej.. Leżał tak jeszcze chwilę, po czym sam zasnął. W środku nocy rzeczywiście ktoś zaczął dobijać się do drzwi ich domku. Motoko momentalnie się podniosła i zbiegła na dół. Mamoru podążył za nią "Ubieraj się,. Będę potrzebowała Twojej pomocy." Zebrała z pomieszczenia kilka rzeczy i stanęła przy drzwiach czekając aż się przygotuje. Mamoru też szybko otrząsnął się ze snu i w ciągu pięciu minut byli już w drodze do czegoś co mogli nazwać "szpitalem". Motoko wbiegła tam i zatrzymała się od razu przy łóżku od którego dochodziły najgłośniejsze krzyki. "Mamoru, proszę, przytrzymaj go!" Mężczyzna szybko spełnił polecenie. Człowiek, który leżał na posłaniu był młody i dość poważnie okaleczony. Przez jego klatkę piersiową przechodziło pięć podłużnych rozcięć, które ktoś precyzyjne zszył. Niestety to chyba nie było wszystko co stało się mężczyźnie. Rzucał się po całym łóżku, toczył pianę z ust i miał niewidzące spojrzenie. Motoko wzięła próbkę jego krwi i zmieszała z jakimś odczynnikiem. Próbka stała się czarna. "Kurwa" zaklęła pod nosem i popatrzyła na mężczyznę. Mamoru widział na jej twarzy, że przeprowadza szybką kalkulację sytuacji. Wzięła cztery fiolki i złapała za rękę jakąś przestraszoną kobietę, która musiała tam pracować. "Weź to i idź do pozostałych. Do każdej próbki wpuść kilka kropel poszczególnym mężczyzn, którzy brali udział w tej walce. Jeśli któreś zmieni kolor na czarny albo fioletowy przyjdź i mi powiedz." Po tych słowach wcisnęła jej fiolki do ręki i ruszyła w stronę stołu. Z dość dużej torby zaczęła wyciągać dziwnie wyglądające fiolki i ampułki. Nabrała dwóch do strzykawki i zaaplikowała mężczyźnie zastrzyk. Po 30 sekundach przestał się rzucać i po prostu wpatrywał się w sufit. Motoko zamknęła mu oczy To był bardzo silny środek uspokajający, powinien tak przeleżeć kilka godzin. W tym czasie powinnam opracować jakieś lekarstwo, ale dla niego może być już za późno, oberwał na prawdę dużą dawką." Kobieta, której Motoko zleciła zadanie wróciła po chwili z trzema "dobrymi" fiolkami i jedna czarna. Wskazała na mężczyznę siedzącego pod ścianą i bujającego się w równym rytmie. Motoko popatrzyła na niego oceniając jego budowę i sprawnie nabrała kolejną porcję środków uspokajających. Podeszła do mężczyzny, powiedziała mu kilka słów, a on pozwolił sobie zaaplikować leki. Zasnął chwilę później na przygotowanym dla niego posłaniu. Motoko podbiegła do stołu i zaczęła rozkładać swoje przyrządy. Potrzebuję więcej jego krwi. Mamoru, proszę, pomóż mi." Przez resztę nocy Mamoru obserwował jak ona biegała między jednym a drugim mężczyzną, sprawdza ich czynności życiowe, miesza jakieś składniki sprawdza czy działają i podaje dwójce nieszczęśników. Pozostałymi też się zajęła. Pozmieniała opatrunki, założyła kolejne szwy, ponieważ jeden z poszkodowanych zerwał sobie ich część kiedy próbował pomóc uspokoić przyjaciela. Nie odpoczywała ani przez moment, pracowała jak mała pszczółka. Po zacięciu na jej twarzy widział, ze nie należy zwracać jej na to uwagi teraz. Zwłaszcza przy tylu ludziach. Od czasu do czasu prosiła go o pomoc przy różnych czynnościach. Inni patrzyli na nią z podziwem. Nad ranem rzucający się mężczyzna odzyskał przytomność i patrzył na wszystkich już bardziej świadomym spojrzeniem. Wszyscy byli pod wrażeniem, tylko nie Motoko, poprosiła większość ludzi żeby się odsunęli i rozmawiała z mężczyzną kilka dłuższych chwil kiedy ten doszedł już do stanu, w którym naprawdę kontaktował co się z nim dzieje. Kotka wytłumaczyła mu co się stało, czym został zatruty i jakie będą dożywotnie skutki tego co się stało. Mężczyzna już zawsze będzie miał problemy z poruszaniem, ponieważ toksyna uszkodziła pewne części jego ciała nieodwracalnie. Tubylec przyjął to ze spokojem. Poprosił tylko o chwilę dla siebie i żeby poproszono jego żonę (która oczywiście na noc została wyproszona, żeby nie plątać się pod nogami "wykwalifikowanego personelu". Kiedy wszystko się unormowało podeszła do Mamoru i przytuliła się "Dziękuję za pomoc." wyszeptała.