Atlanta PBF

Pobudka w swoich objęciach zawsze jest przyjemne, ale tym razem miało ona nawet większe znaczenie. Mamoru przytulił Motoko i pocałował w czubek głowy. Ona się uśmiechnęła i mocniej go ścisnęła. Poza cichym "Dzień Dobry" nie musieli mówić nie więcej. Czuli nić porozumienia, której obu stronom brakowało od jakiegoś czasu. Ubrali się i po szybkim śniadaniu ruszyli w dalszą drogę. Motoko tym razem usiadła przed komputerem i zaczęła przeglądać co Mamoru do tej pory zrobił. W połowie przeglądania spojrzała na Mamoru z dobrze ukrywanym podziwem w oczach i stwierdziła, że jeśli chcą to skończyć to będą potrzebować zdecydowanie większej mocy obliczeniowej. Że będą musieli nadłożyć troszkę drogi, ale wie gdzie będą mogli to kupić. No i oczywiście, że już ma pomysł na kilka ulepszeń, musi tylko przejrzeć całość. Podała mężczyźnie kierunek, w którym ma jechać i zagłębiła się w pracy. Po pewnym czasie zaczęła coś dopisywać, poprawiać i ulepszać. Od siebie napisała też dość duży fragment. Mamoru patrzył na to z lekkim przerażeniem.Nie chodziło o to, że nie ufał Motoko czy jej umiejętnością, ale nie rozmawiali za dużo na temat tego co chce osiągnąć, więc jak ona... Zdał sobie sprawę też z innej rzeczy. Jakim okropnym towarzyszem podróży musiał być przez te ostatnie kilka tygodni. I dlaczego Motoko tak ucieszyła się widząc Sam... Chyba będzie musiał ją za to przeprosić...? Kiedy Motoko odłożyła komputer i spojrzała na niego uśmiechnął się do niej "Kieruj się w stronę tych wzniesień. Za nimi jest miasto. Tam, jeśli dobrze pójdzie, będę mogła załatwić nam troszkę sprzętu. Na tym już nic dalej nie ugramy. Potrzebne nam coś porządnego. Jak ja będę szukać znajomego Ty możesz przejrzeć moje poprawki. Mam nadzieję, że będą ok. Czemu masz taką minę?"


<<<Poprawek nie było aż tyle ile się Mamoru wydawało. Motoko wprowadziła kilka ulepszeń i kilka rozwiązań, na które Mamoru nie wpadł, ale idealnie komponowały się z tym, co chciał zrobić w bunkrze. Dodatkowo wprowadziła opcję 2 zalogowanych w tym samym czasie osób... Rozumiał dlaczego.>>>

Uśmiechnęła się do niego "Nie ma za co." - zaśmiała się. "I nie, nie chcę żebyś mi towarzyszył. To mogłoby... Cóż, wpłynąć negatywnie na transakcję. Nie martw się, wiem co robię. - Po tych słowach przeszła na tylne siedzenie samochodu i przygotowała dość spory pakunek. Po tym jak wjechali do miasta Motoko pocałowała Mamoru w policzek, kazała się wysadzić na przedmieściach i odjechać do knajpy "U Jane". Tam się nim zajmą.

Knajpka była... cóż, z braku lepszego określenia... przytulna. Panował tam lekki półmrok, każdy miał zapewnioną odrobinę prywatności. Kanapy obite w czerwony materiał były utrzymane w naprawdę idealnym stanie, ciekawe skąd zostały wyciągnięte..? Wszystkie stoliki były od siebie odseparowane wysokimi oparciami, ale Mamoru zainteresował jeden w rogu. Nie dotykał on żadnego innego oparcia, był schowany tak, że siedząc plecami do ściany można było obserwować cały bar samemu nie będąc widzianym. Zanim skierował swoje kroki w tym kierunku podszedł do Baru, za którym stała dość pokaźnych kształtów matrona. Jak się okazało właścicielka lokalu, Jane.

Kiedy Mamoru rozgryzł wszystkich graczy i zdobył już troszkę gambli gra zrobiła się nudna. W końcu co ciekawego jest w zabieraniu dziecku cukierka? Ale ponieważ nie miał w sumie nic ciekawego do roboty dalej kontynuował rozgrywkę. Od kiedy Mokoto opuściła Hummera minęło już dobrych cztery godziny i Mamoru zaczął się już lekko niepokoić. Po kilku kolejnych partiach i rzuceniu kilku kolejnych złośliwości towarzysze patrzyli na Mamoru z wyraźną aprobatą i wręcz sympatią (co się w sumie nigdy wcześniej nie zdarzało) - nie mieli nawet problemu z tym, że Mamoru zgarnął większość puli. W pewnym momencie przez drzwi wszedł mężczyzna w towarzystwie Motoko i dwóch ochroniarzy. Motoko miała rozciętą wargę ale poza tym wyglądało, że nic jej nie jest. Była uśmiechnięta i rozmawiała z mężczyzną. Skierowali się do wcześniej upatrzonego przez Mamoru stolika i dalej rozmawiali. Ochroniarze ustali w jakiejś odległości od nich i obserwowali pomieszczenie.

Motoko oblizała wargę i uśmiechnęła się do niego "Długa i nudna historia. To czego potrzebujemy jest już w aucie... - na te słowa mężczyzna, z którym siedziała się podniósł i wyciągając do Mamoru rękę i powiedział "Kochanie, to niegrzeczne z Twojej strony. Nie przedstawiłaś mi swojego towarzysza. Jestem Alfred, a Pan kim jest? Jestem zazdrosny jeśli mój najlepszy lekarz zostawił swoją posadę dla pana." Jego uśmiech był idealnie miły. Jego wypłowiałe błękitne oczy patrzyły na Mamoru z zimną rezerwą. Oceniały na co stać mężczyznę. Mamoru zrobił to samo, bardzo szybko zlustrował człowieka, który przedstawił się jako Alfred. Był to człowiek już nie młody, ale w doskonałej formie. Jego wiek zdradzały zmarszczki, które uwydatniały się przez lekką opaleniznę oraz posiwiałe włosy. Poza tym niejeden młody mógłby pozazdrościć mu kondycji fizycznej. Prosty strój, który na sobie miał (czyli jasne jeansy, biały podkoszulek i skórzana czarna kurtka) ukazywały jego muskulaturę. Sprawiał wrażenie mężczyzny, który wie czego chce i zazwyczaj dostaje dokładnie to. A Mamoru po błysku jego oczu kiedy patrzył na Motoko wiedział, że chce jej.

Motoko spojrzała na Mamoru próbując ukryć uśmiech i przysunęła się do niego. Alfred z lekko zdziwionym wyrazem twarzy również usiadł i popatrzył na parę. Przez chwilkę nic nie mówił przyglądając się im, a później promiennie się uśmiechnął.
"Rozumiem, że teraz to transakcja wiązana. Praca albo dla obojga, albo dla żadnego? Widzi Pan, Panie Mamoru... ja zawsze dostaję to czego chcę. A teraz potrzebuję unikalnych usług uroczej pani Doktor. Mało obchodzi mnie co Pan na ten temat myśli. Młoda jest mi winna przysługę za sprzęt, który teraz jej udostępniłem, więc liczę na natychmiastową spłatę długu. Ona wie o co chodzi, teraz czekam tylko na ustalenie szczegółów...
Mężczyzna wyciągnął się wygodnie na kanapie i spojrzał na Mamoru z wyzywającym wyrazem twarzy. Motoko ścisnęła jego dłoń i czekała na jego reakcje...

Na razie nic mu jeszcze nie obiecałam. Powiedział mi tylko czego oczekuje, a ja zastanawiam się czy to nie jest zbyt wygórowana cena. I jak bardzo Ci się spieszy? - uśmiechnęła się do niego, próbując zachęcić do podjęcia gry.

"No cóż..." - zaczął spokojnym i rzeczowym tonem. "Widzi Pan, mam pewien problem, a jak Pan zapewne rozumie nie lubię się z nimi borykać. Potrzebuję czegoś, co w chwili obecnej jest poza moim zasięgiem. Mianowicie pewnych leków, których nie można od tak "wyprodukować'. To akurat potwierdzi Panu nasza urocza towarzyszka. Żeby nie przedłużać lek jest jakieś 100 km na zachód w... pewnym... ośrodku. Tak to w sumie można określić. Nie wiem jak duży jest ten podziemny kompleks, osoby, które od czasu do czasu przyjeżdżają tu handlować nie chcą się wypowiadać na jego temat. Nie wiadomo co się tam dokładnie dzieje. Od jakiegoś czasu w okolicy nie było nikogo z tamtejszych, a ja pilnie potrzebuję "zaopatrzenia". - kiedy skończył mówić po prostu patrzył na siedzącą przed nim dwójkę.